Weer een stap vooruit!

Weer een stap vooruit!

De diagnose accepteren dat leek niet zo moeilijk want het was alleen maar een bevestiging. Een bevestiging voor mijzelf, een opening om mezelf beter te leren kennen, dingen die ik raar vond eindelijk toe te staan en te accepteren dat het erbij hoort. Thuis lukte dat, moest er wel mijn weg in vinden en hier alert op blijven, maar dat lukt steeds beter. Het blijft vallen en opstaan. Het vallen gaat nog steeds even hard, maar het opstaan lukt steeds wat beter. 

 

Voor de zomer had ik al last van opruim woede en na de vakantie sloeg ik door in klussen in huis. Niet moe te krijgen. En toen opeens was het op. Onderweg was ik het contact met mezelf en met mijn gezin verloren. Een vervelende situatie met de oudste zorgde voor een abrupt einde van mijn hyperbui. Schuldgevoel nam het over. Al mijn energie die niet op te krijgen was was in een klap weg. Vermoeidheid sloeg toe. 

 

En juist op dat moment moest ik harder gaan lopen, lijntjes uitzetten, ging van het ene naar het andere gesprek. Daarbij werken lukte niet, geen concentratie en overal pijn en ook hierover voelde ik me schuldig naar collega's. Na alle gesprekken die er zijn geweest werd me steeds meer duidelijk hoe alleen ik er thuis in sta. Natuurlijk zijn er mensen betrokken, genoeg hulpverleners die mee denken en waar ik mijn verhaal kan doen, maar het gemis van een WIJ doet pijn. Ik zie heus wel zijn onmacht, maar niet de wil.

 

Om de eerste week door te komen kon ik geen moeder zijn, was alleen maar aan het managen en overleven. Mijn schuldgevoelens vooral naar de oudste en collega's moesten eruit. De tweede week werd het wat rustiger maar er kwam steeds wat nieuws bij. Ook de jongste had aandacht nodig. Boodschappen doen ging niet meer, ik moest eerst alle prikkels verwerken en ondertussen toch doorgaan, in gesprek blijven. 

 

Na 2,5 week was er eindelijk de eerste dag dat de  kinderen alle drie op school waren en zijn gebleven. Even geen kind thuis die overprikkeld of snotterig was, maar even tijd om zelf bij te komen. Tijd om alles op een rijtje te zetten. Ik was weer in een valkuil gelopen, dat wist ik al wel, maar het lukte niet om er zelf uit te komen. Daarvoor was het nodig dat er eerst iets gebeurde. 

 

Wat ik geleerd heb van deze periode is dat ik voor de kinderen goed kan verwoorden wat ze nodig hebben. Het van een afstand kan bekijken en de nodige stappen zetten. Voor mezelf is dat toch wel een stuk lastiger. Ik kwam erachter dat ik voor het stukje werk te weinig aandacht heb gehad. Het is niet alleen de combinatie werk en thuis, maar ook het stukje autisme wat hierin mee speelt.    

 

Mijn werk heb ik eerder wel van prioriteit 1 naar 2 geschoven, maar niet de nodige aanpassingen gedaan. Ik ben gewoon doorgegaan als altijd. Blijf compenseren als ik overprikkeld ben en dat lukt, maar is niet helpend. Als ik het overzicht verlies maak ik lijstjes om me aan vast te houden. In plaats van hulp te vragen om overzicht en rust te krijgen los ik het zelf op, doe er nog een schepje bovenop. Dat gaat door tot dat ik naast het werk niks anders meer kan doen dan, slapen, eten en wachten tot ik weer moet gaan werken. Iets wat ik niet meer wil. 

 

Ik wil niet leven om alleen maar problemen op te lossen en te gaan werken, maar wil ook genieten en dat lukt nu niet. Ik kan niet genieten als ik alleen maar bezig ben met ont-prikkelen. Ontspannen lukt niet zolang ik overprikkeld ben en alle spanning op mijn spieren slaat. 

 

Na bijna 3 weken thuis ben ik weer aan het werk, omdat ik weet dat langer thuis zitten de stap terug steeds moeilijker maakt. En ik vind het heerlijk om weer te mogen werken! Het kost alleen wel heel veel energie. Eerder heb ik wel bespreekbaar gemaakt dat ik een diagnose heb, maar nu heb ik eindelijk aan kunnen geven dat ik bewust wil gaan kijken naar hoe ik het vol kan houden op een manier die bij me past. 

 

Ook thuis begin ik weer op nul. In de afgelopen weken ben ik bijna de deur niet uit geweest, niet om Corona, maar om overbodige (sociale) prikkels te vermijden. Ik begin weer langzaam te wennen aan prikkels op straat en tijdens het boodschappen doen. Lijstjes komen weer tevoorschijn en ik neem weer tijd om mijn hoofd leeg te maken. Ook zoek ik weer contact met lotgenoten in plaats van alleen hulpverleners.

 

En iets om nooit meer te vergeten, er is niks zo fijn als mensen om je heen die je echt begrijpen!


Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Ikke (zondag, 04 oktober 2020 13:38)