De verwerking

Na de diagnose was ik ontzettend blij met de bevestiging en begonnen puzzelstukjes razendsnel op hun plek te vallen. Daarna kwam ik een rollercoaster van emoties terecht. Ik was blij, want ik leerde mezelf beter kennen en kon zo mijn kinderen beter helpen. Ik was ook boos, vooral op mezelf, omdat ik niet eerder had doorgezet. Verdrietig en teleurgesteld in mezelf, omdat het iets blijvends is. En ik zag nu pas echt waar het steeds mis gaat, omdat ik er veel over ging lezen. Dit heeft een paar maanden geduurd, waarin ik het ook steeds meer begon te begrijpen.

Ik werd me bewuster van alles wat ik deed en voelde. Soms wist ik me geen raad. Daarom ben ik gaan schrijven, mijn hele leven gaan nalopen en analyseren. Later kwam er ook nog een stukje ontkenning voorbij. Ik zocht niet meer naar verhalen om herkenning te vinden en de diagnose verder te ondersteunen, maar ging op zoek naar punten om de diagnose te ontkrachtten. Hoewel er genoeg redenen waren om aan te nemen dat het klopte en ik daar ook volledig achter sta, vond ik toch soms iets wat het tegen sprak, al was het maar iets kleins. Dat heeft denk ik toch nog te maken met het nog niet willen of kunnen accepteren en niet goed weten hoe ermee verder te moeten, maar ook het feit dat ASS zich bij iedereen anders uit.