Vermoeide heldin

Vanuit het werk mogen we elk jaar deelnemen aan verschillende cursussen. Zo kwam ik bij de cursus ‘Vermoeide heldinnen’ terecht, want moe was ik en daar wilde ik vanaf. De informatie in het cursusoverzicht sprak me zo aan dat ik gewoon mee moest doen, dus heb ik me snel opgegeven. Alle verhalen en voorbeelden die gegeven werden spraken me enorm aan. Ik kreeg steeds meer de bevestiging dat ik niet de enige was die moeite had met de alledaagse dingen. 

Tijdens de cursus kregen we veel tips om het leven wat prettiger te maken. Een van die tips was jezelf lekker te laten gaan, flink hard schreeuwen in de auto en een andere was op zoek gaan naar een klankbord. 

Schreeuwen is niet mijn ding, ik ben toch niet gek dacht ik toen ik in de auto zat en onderweg was naar mijn werk. Maar waarom zou ik het niet proberen. Terwijl ik de afslag nam naar mijn werk heb ik geschreeuwd zo hard en lang als ik kon, de hele afrit lang. En er gebeurde iets, ik werd er gewoon melig van, wat een lol en helemaal om niets. Daarna heb ik het nog een keer of twee gedaan en nog steeds als ik daaraan terugdenk en denk, zal ik nog eens….moet ik eigenlijk al lachen.

Daarna ging ik op zoek naar wat mijn klankbord is. Ik kon me hier niets bij voorstellen en heb eerst uit moeten zoeken wat ze hier nou precies mee bedoelde. Echt, ik had geen idee, want wat heeft een bord nou met klanken te maken en hoe moet je je daar nou beter door voelen? Toen ik eenmaal doorhad wat ermee bedoeld werd en er verschillende voorbeelden bij gegeven werden ontdekte ik al snel wat mijn klankbord is. Voor mij zijn dat hele vellen papier, waar ik al mijn gedachten en gevoelens op kwijt kan. Als ik ervoor ga zitten en begin met schrijven gaat het maar door en blijven de woorden komen zonder enige moeite. Iets wat me met de gesproken taal niet zo goed af gaat, tenzij het mijn interesse heeft. Dan kan ik aan een stuk doorpraten over wat me bezighoudt.

Er werd verteld over het keurslijf waar we in zitten, ook daar kon ik helemaal niets mee. Het heeft weer heel wat tijd gekost voor ik snapte wat ze hiermee bedoelde. Maar de adviezen en tips die gegeven werden die kon ik wel onthouden en daar ging ik mee aan de slag. Ik ging dingen doen die ik van mezelf niet mocht, zoals de coach omschreef gewoon lekker ‘stout’ doen en afwijken van de normen die je hebt. We moesten de strenge juf in ons zelf even vergeten. Die strenge juf werd uitgelegd als dat stemmetje in je hoofd dat altijd alles meet en zorgt voor schuldgevoel. Dus dat ging ik doen. Als mijn stemmetje zei: ‘dat moet je niet doen’, ging ik het juist wel doen. Ik boekte voor het eerst in vier jaar een weekendje weg zonder de kinderen en ging stiekem in bad met een grote pot chocolademousse. Het voelde heerlijk gewoon om iets te doen wat ik mezelf nooit toe stond.

We maakten een zelfportret, maar mochten er niet te veel bij nadenken. Op een groot vel papier tekenden we een omtrek van ons lichaam. Tot zover klopte het nog, maar ik begreep echt niet wat ze van me verwachtte en wat we er verder mee moesten. Ik bestudeerde eerst aandachtig wat de anderen aan het doen waren. Iedereen deed wat anders, sommige schreven er woorden bij, andere tekenden van alles bij hun portret. Uiteindelijk met heel veel tegenzin ben ik ook maar wat gaan doen, maar nog steeds had ik geen idee wat de bedoeling was en waar ik mee bezig was. 

Ik maakte allemaal vlakjes, want ik hou wel van structuur. Verder gebruikte ik verschillende kleuren die in elkaar overliepen, want ik kon niet kiezen welke kleur ik wilde gebruiken. Het werd een somber geheel, maar wel met wat ruimte ertussen en ik zorgde dat ik netjes binnen de lijnen bleef. Het hoofd werd helemaal dezelfde kleur, een donkere sombere kleur die stond voor een heel vol hoofd, mijn hoofd. Mijn voeten werden gevuld met een felle kleur, want ook daar hou ik van.

Later ging ze mijn portret beschrijven. Ze beschreef mij als iemand die houdt van structuur, door de lijnen die ik had gebruikt. Iemand die strak in het keurslijf zit, omdat ik alles zo strak binnen de lijnen had gehouden. Het donkere hoofd stond voor alle zorgen die ik had, letterlijk een vol hoofd en de felgekleurde voeten zouden betekenen dat het echt uit mijn tenen kwam. Haar beschrijving klopte precies, maar nog steeds bleef het een raar iets, want ik had echt geen idee waarom ik het zo gemaakt had.

We moesten een brief schrijven. Een brief aan je beste vriendin en daarbij doen of je zelf je beste vriendin was. Hier liep ik vast, ik kon die brief niet schrijven. Lang heb ik nagedacht waarom het niet lukte en toen wist ik het. Een beste vriendin had ik niet en de vriendinnen die ik heb gehad in mijn leven hebben me zwaar teleurgesteld dus als ik mezelf een brief zou schrijven als vriendin dan zou ik mezelf straks misschien ook teleurstellen. Deze brief heb ik nooit geschreven.

Het voelde goed om deze cursus te doen, ik leerde weer meer te ontspannen, gewoon momenten even niks te doen. Er was nogal wat achterstallig onderhoud van al die jaren alles opkroppen, ik leerde dat ik dat niet meer moest doen. Ik vond een manier om te schreeuwen als het nodig was, niet meer alleen in de auto maar gewoon samen met de kinderen zo hard als we konden terwijl we aan het eten waren en de kinderen vonden het geweldig. Dit werd het begin van mijn zoektocht.

De zoektocht, mijn gevecht is begonnen. Zoeken naar wie ik ben, wil zijn of niet wil zijn. Al vaker stond ik aan het begin, maar was snel tevreden als het wat beter ging. Doorzetten, het moet nu anders kom ik er nooit achter. Vele wegen bewandelen, elk stukje aanpakken waar het de mist in gaat. Relatie, mijn innerlijke en mijn lichamelijke pijn. Ik wil van mijn onrust af, zijn wie ik ben en me daar tevreden bij voelen. Schrijven is fijn, alles mag geschreven worden. Niemand die klaagt of veroordeelt. Zingen mijn uitlaatklep, zoekende naar de juiste balans, wanneer is het míjn moment ongestoord mee op de muziek. Knutselen gewoon omdat het leuk is, moet het nut hebben, ben je gek gewoon doen en leef je uit! Handwerken pak het op en geniet ervan. Schreeuwende kinderen, laat je maar gaan samen schreeuwen is veel leuker.

Coaching

Na de cursus viel ik in een gat, ik was nog niet klaar voor mijn gevoel. Er zat nog meer wat er niet uit kwam, maar ik wist niet goed wat ik hiermee aan moest. Toen ik genoeg moed had verzameld heb ik een mail gestuurd aan de coach die de cursus had gegeven. Ze gaf aan dat ze mijn worsteling gezien had en dat ze graag met me verder wilde om me hierbij te helpen. Via het werk mocht ik nog een tijdje naar haar voor individuele coaching. 

Ik kreeg schrijfopdrachten, schreef mijn eigen sprookje en een heel verhaal over mijn huis en alle inwoners. Dat kwam neer op alle verschillende gedachtes en gevoelens die zich afspeelde in mijn hoofd. Iedere bewoner had zijn eigen plekje in mijn huis. Het gaf me meer duidelijkheid over mezelf en bracht me verder op de goede weg, maar zorgde ook voor verwarring, want wat moest ik hier nu mee. Ik werd weer positiever en kon weer vooruit, maar na een aantal keren had ik er genoeg van, dit was niet wat ik zocht, maar wat ik wel zocht kon ik niet beschrijven.

Maatschappelijk werk

Na een paar maanden kwam ik bij de huisarts terecht, want wat zo positief was begonnen was omgeslagen in niet meer weten wat ik met mezelf aan moest. Ik zat met mezelf in de knoop en wilde weten waarom ik de dingen deed zoals ik ze deed. Ik kon niets meer hebben van de kinderen en merkte zelfs dat ze bang van me werden. Uit een test bleek dat ik last van een depressie had en omdat ik snel geholpen wilde worden ben ik doorgestuurd naar een maatschappelijk werkster.

Fijn iemand die echt luisterde en geen kritiek gaf of me aanviel. Ik kon alles vertellen wat me dwars zat. Wanneer ik vastliep of in tranen uitbarstte, kreeg ik geen arm om me heen, zoals beschreven staat wat een normale reactie is, maar geduld tot ik weer bij zinnen was. Dat had er dan mee te maken dat ze een hulpverlener was denk ik. Zodra het gesprek stilviel stelde ze een goede vraag en dan kwam het verhaal weer op gang.

Ik was erg opgelucht dat er al zoveel uit kwam en vond het heerlijk om te huilen, het gaf een gevoel alsof ik leegliep. Gewoon door alleen maar eerlijk te zijn, deze keer niet om anderen een plezier te doen, maar om aan mezelf te denken. Aan het eind van het gesprek kreeg ik een lastige vraag want wat is nu de eerste prioriteit? Waar zouden we mee aan de slag gaan. Voor mij leek alles even belangrijk dus waarom zouden we niet alles ineens doen.

De keuze die voor me gemaakt werd, beginnen bij mijn relatie was erg fijn en ergens ook wel logisch, maar ik was ook bang om een ander mee te slepen in mijn probleem. Ik was ontzettend bang dat hij nee zou zeggen, maar omdat ik geen andere keus had omdat ik anders niet verder kwam, moest ik wel vragen of hij mee wilde. De reactie waar ik zo bang voor was geweest was heel anders dan verwacht. Als hij me kon helpen door mee te gaan dan zou hij dat doen. Ik voelde me opgelucht en was tegelijk ook bang, straks lukt het niet, moet hij me niet en dan…..

Het eerste gesprek samen zorgde voor veel spanning. Er spookte wel honderd vragen door mijn hoofd. Waar ik het meest nieuwsgierig naar was dat was wat hij te zeggen had, wat er in hem omging. We praatte eigenlijk nooit echt samen over hele persoonlijke dingen en zeker niet over gevoel. Het verbaasde me dan ook echt dat hij ook dingen moeilijk vond en zo ontdekte ik dat ik toch niet alleen was met dat gevoel. Ik wilde me groot houden tijdens onze gesprekken, maar dat lukte niet en al snel stroomde de tranen over mijn wangen. Voor wie hield ik me eigenlijk in dat voelde ook zo stom, we waren al zes jaar getrouwd en toch vond ik het moeilijk om emotie te uiten in zijn bijzijn.

We kregen tips mee om beter te leren communiceren, want dat was erg belangrijk. Het bleek voor ons allebei erg moeilijk te zijn om erachter te komen wat we van elkaar verwachtte in een gesprek. Zo begon ik na te denken over wat mijn doel was als ik iets zei. Wilde ik een oplossing of dat hij mee zou denken, of misschien alleen een klankbord hebben? Door na te denken over wat er mis gaat in onze communicatie, kwam ik erachter dat dat bijna alles is. Zelf weet ik niet goed hoe het moet, echte communicatie probeer ik ook vaak te beperken tot het hoognodige. Verder heb ik weinig voorbeeld van huis uit, maar wat ik wel al jaren heb is een ontzettend grote drang het goed te willen doen.

Het voelde fijn dat we deze uitdaging samen aangingen om zo inzicht te krijgen in het probleem. Het ging steeds beter tussen ons, we leerden over dingen praten en kwamen steeds meer op een lijn. We werden weer gelukkiger met elkaar en ik kreeg meer rust in mijn hoofd, dus praten leek echt te helpen.

Ook werd ik in dat jaar zwanger van onze jongste dat gaf me weer rust. Door de bekkeninstabiliteit zat ik al snel thuis waardoor alles beter op de rit bleef. Nu weet ik dat dit ook komt omdat er minder van me verwacht werd. Onze oudste, toen vier jaar, kreeg dit jaar de diagnose PDD-NOS en door de begeleiding die we nog hadden ging het goed.

Opnieuw in de sleur

De drie jaar hierna gingen beter tenminste dat dacht ik. Ik was zo druk bezig om weer van alles te regelen voor een ander dat ik al snel niet meer in de gaten had dat ik mezelf weer voorbijliep. We hadden al even geen begeleiding meer en liepen weer helemaal vast met de kinderen. De oudste begon het besef te krijgen dat hij dingen anders deed als andere kinderen en dat zijn jongere broertje hem voorbijging. Daarom vroegen we opnieuw om hulp.

Door de gesprekken met de ambulant begeleider liep het steeds beter, maar het zette mij opnieuw aan het denken over mezelf. Ik herkende zoveel van mezelf in onze zoon. Ook van hoe ik vroeger was, maar toch was zijn manier van doen weer anders als bij mij. Na lang twijfelen, met een lange lijst van al mijn klachten en problemen heb ik de stap naar de huisarts gewaagd, maar die vond het niet nodig om verder te kijken omdat het leefbaar was. Ik had immers een goede baan en een leuk gezin en een diagnose zou waarschijnlijk veel overhoop halen. Maar drie kinderen, werken en een huishouden runnen kostte me ontzettend veel energie. Ik voelde me niet serieus genomen met mijn problemen en door haar verhaal over de gevolgen van een diagnose werd ik bang om verder te gaan dus ging ik weer door.

Ik wilde wel heel graag ouderschapsverlof opnemen, omdat ik door had dat ik het zo niet ging redden, maar wist niet goed hoe ik dit moest regelen. Van de ambulant begeleidster kreeg ik net het zetje dat ik nodig had om het uit te gaan zoeken en het was helemaal niet zo moeilijk als ik al die tijd gedacht had. Het was zo geregeld. Door mijn verlof kreeg ik meer rust en begon me erbij neer te leggen dat ik geen antwoord zou vinden op mijn vraag.

Intervisie

Net nu het wat beter ging en ik niet meer zo nodig wilde weten wat er bij mij speelde kregen we intervisie op het werk. Weer moest ik naar mezelf kijken en kwam ik op hetzelfde stuk. Ik ben heel open en eerlijk geweest tijdens de bijeenkomsten maar liet niet alles zien, maar onze begeleider wist het boven te krijgen. Hij vroeg hoelang ik dacht nog door te gaan, want hij zag dat ik het zo niet lang vol ging houden. En hij had gelijk want echt alles deed me pijn en ik liep op dat moment thuis en op werk helemaal vast. Nog geen maand later heb ik mijn collega’s moeten vragen om mijn taken van me over te nemen. Ik kon gewoon echt niet meer. Zo erg had ik het nog niet meegemaakt of in ieder geval niet zo bewust als deze keer. Er kwam weer veel in me op en ik begon opnieuw te schrijven.

Heel veel vragen en onduidelijkheid, wie ben ik…..

Wanneer noem je iemand een vriend? Moet je elkaar dan een bepaalde tijd kennen? Hoe vaak spreek je dan af? Bel ik wel vaak genoeg of juist te weinig? Toon ik wel genoeg interesse en belangstelling? Wat moet ik doen als iemand emotioneel wordt. Ik reageer wel, maar doe ik dat wel goed? Als iemand overlijd waarom kan ik dan niet huilen, ben ik te afstandelijk? Soms lijkt het of het me niks doet. Soms doet het me echt niks.

Waarom alles op een bepaalde manier opvouwen? Overal moet logica of een systeem inzitten. Verjaardagen altijd al een hekel aan, veel te druk, ik kan het niet volgen, begrijp dingen verkeerd. Liefst willen terugtrekken van alles en iedereen. Vooral als kind hier moeilijk mee om kunnen gaan. Waarom luistert niemand als ik zeg dat ik niet mee wil? Het is toch gezellig, nee dat is het niet, niet voor mij. Ik weet niet wat ik doen moet, moet zeggen, aan moet. Waarom worden mensen boos op mij? Leg dan uit wat ik verkeerd doe. 

Goed weten wat ik wil, maar niet onder woorden kunnen brengen. Op papier wil vaak wel lukken al kost het soms veel kladjes, het zoeken naar de juiste woorden. Nummers, cijfers, getallenreeksen het boeit me en houdt me bezig. Soms is het nodig met die dingen bezig te zijn, maar vaak draaf ik door. De ene na de andere berekening en waarom?

Open en eerlijk veel te veel, veel te vaak. Al heel snel vertellen over persoonlijke dingen soms ook tegen vreemden. Vol overgave ergens in storten, er helemaal voor gaan. Geen belangstelling of zin meer dan snel afgedaan. Als mijn wil er niet is, ik het nut er niet van zie moeilijk te motiveren, luisteren doe en wil ik dan niet.

Soms geloven in mijn eigen waarheid. Proberen anderen te overtuigen en dan erachter komen dat dat de waarheid niet is. Als je het niet weet dan maar even lachen.