Life goes on

Natuurlijk gaat het leven door en komen er nieuwe obstakels op mijn pad. Normaal gesproken zou ik deze allemaal zelf in mijn eentje weten te overwinnen, om vervolgens ergens onderweg weer ver over mijn eigen grenzen te gaan, maar nu ik heb geleerd dat het ook anders kan probeer ik hier gebruik van te maken. Ik kan en wil het niet meer allemaal alleen doen. Voor ieder kind probeer ik de juiste hulp in te zetten om zo ook mezelf te ontlasten. Op zijn tijd ga ik naar de een of andere therapie om mijn lijf draaiende en mijn hoofd leeg te houden. En als ik weer vastloop moet ik terug naar start en beginnen bij het begin: eten, drinken en slapen. Het is een grote puzzel en het kost veel moeite om de stukjes bij elkaar te houden, maar het hebben van inzicht in mijn eigen problemen maakt het wel makkelijker. Gelukkig zijn er nu ook een aantal mensen met wie ik kan praten over mijn diagnose en over autisme als ik daar behoefte aan heb.

Mijn interesse in boeken over autisme is wat afgenomen, maar het houdt me nog wel bezig. Zo was er de afgelopen weken een programma op televisie over autisme, daarin werd het diagnosetraject van een bekende Nederlander van dichtbij gevolgd. Hij bezocht verschillende mensen met een vorm van autisme en het werd al snel duidelijk hoe breed het autismespectrum is, iets wat veel mensen nog steeds niet weten. Het typische beeld van ‘autisme’ bestaat namelijk niet. Mensen uit mijn omgeving heb ik op dit programma gewezen en sommigen hebben gekeken.

Mijn lieve collega, of beter gezegd lieve vriendin, die mijn hele proces heeft gevolgd schreef na het zien van het programma: ‘Ik voel echt wat de diagnose teweegbracht. Hoe belangrijk het is en tegelijk onbelangrijk. Wat er verandert……of juist niet. Maar ook het herkennen van de piek. Wanneer het er is en proberen je te herpakken.' 

Dat is precies hoe het is, beter zou ik het niet kunnen omschrijven. Een diagnose is namelijk niet belangrijk, er verandert niets, maar door inzicht te krijgen kreeg ik er wel meer vat op. Het leren herkennen van signalen en leren hulp te vragen maakt dat ik weer verder kan.