Het begin

Op het MBO waar ik in 1998 mijn opleiding Sociaal pedagogisch werk volgde moesten we in het eerste jaar een gedicht schrijven. Het lukte me niet om iets op papier te krijgen en dus zocht ik op internet, wat  voor mij nog maar net bekend was en vond het onderstaande gedicht.

 

Het was het eerste gedicht dat me ooit aansprak, mijn gevoel onder woorden bracht. Het origineel, waarvan ik niet weet door wie het geschreven is, is langer en uitgebreider, maar aan deze woorden had ik genoeg. Ze staan voor hoe ik me voelde, maar ook voor wat ik nodig had. Mijn manier om mijn gevoel te verwoorden bleek namelijk het schrijven van gedichtjes.

 

Donker                                                                                                                                                                                                                                                                            
Het is donker op aarde
en vreemd om je heen.
Je ziet niemand meer.
Je voelt je alleen.

Geen kleuren, geen warmte,
geen vuur en geen licht.
Zo donker als de nacht
en geen blij gezicht. 
 
Je ogen, ze zien niet,
je bent bijna blind.
Je wilt lieve woorden,
je zoekt naar een vrind.

Je kunt niet meer blij zijn,
proberen helpt niet.
Je moet bijna huilen,
je hebt zo’n verdriet.

Maar plotseling gebeurt het.
Kijk zie je dat?
Een lichtje in het duister
dat is wat je nodig had.