Wat was het toch fijn
toen de zorg nog zorg mocht zijn.
Toen iedereen werd gehoord
en de rust niet verstoord.
Samenwerken in een team
waarin ieder er mag zijn.
Werken volgens afspraken,
samen op één lijn.
Toch doet ieder zijn eigen ding,
heeft een eigen band met de cliënt.
Door hele kleine verschillen
word je door de cliënt herkend.
Zorgen doe je vanuit je gevoel,
kijkend naar wat de ander nodig heeft.
Daar speel je op in
door de zorg en aandacht die je geeft.
Keuzes moeten maken,
het druist zo in tegen mijn gevoel.
Kantoor of cliëntenzorg……
dat is precies wat ik bedoel!
Ik kan alleen maar hopen,
na jaren werken met plezier.
Dat ze tot inzicht komen
en de zorg terugbrengen naar hier.
De cliënten worden de dupe,
het gaat gewoon maar door.
Steeds minder tijd voor de zorg
en nog meer taken op kantoor.
Laten we het werk verlichten,
plaats maar leerlingen erbij.
Met het inwerken komt de chaos,
hebben we het allemaal nog op een rij?
Hoe moet dit?
Waarom doe je dat?
Nu ga ik twijfelen,
weet jij nog hoe het zat?
Steeds meer vragen,
steeds meer klagen.
Mensen doe gewoon je ding!
Er is niets veranderd aan de zorg die we geven.
Waarom het dan mis ging?
Waarom zo letten op de ander?
Dat deden we voorheen toch ook niet.
Het gevoel, jezelf te moeten verantwoorden bij de ander,
doet ons allemaal verdriet.
Dus kom op we gaan ervoor,
pak de boel weer op.
Samen komen we er wel
al staat iedereen op zijn kop!
Reactie schrijven