Terugblik

Er is de afgelopen jaren veel gebeurd met trainingen, intervisie, therapieën en de lichamelijke klachten die bij de depressie kwamen kijken. Ik wilde de draad weer oppakken maar dat bleek erg lastig. De diagnose maakte het dan toch ineens wel erg definitief. Ondanks dat ik blij was met de bevestiging, vooral voor mezelf, moest ik er toch nog even aan wennen. Nu ik weet dat er meer mensen zijn zoals ik, vind ik het eigenlijk ook wel een hele bevrijding. Eindelijk hoor ik ook ergens bij.

Het is heerlijk om verhalen te lezen van andere vrouwen met een ASS, gewoon al om de herkenningspunten. Door veel te praten over autisme en het lezen van boeken om meer inzicht te krijgen, ontdek ik wat belangrijk is voor mezelf, maar ook voor de kinderen. En het klopt gewoon, mijn leven klopt! Daarom kan ik er nu wel over praten. Alles wat ik altijd heb gedacht, maar niet kon of durfde te zeggen omdat er geen bevestiging was, staat beschreven.

Langzaam merk ik dat ik van zoeken naar een oorzaak, erover lezen, schrijven en leren praten, weer in actie kom. Het heeft me ook wel geholpen dat ik een enorme drang heb het goed te doen en dat ik me verantwoordelijk voel voor mijn werk en anderen. Daardoor kon ik terwijl ik bezig was met het hele proces toch blijven functioneren, wel op een heel laag pitje voor mijn gevoel, maar het is wel gelukt.

Nu ik weet wat belangrijk is en het op een juiste manier in leer zetten gaat het steeds beter. Ik vond een manier om beter met mijn prikkelverwerking om te gaan, iets waar ik altijd al moeite mee had, maar van mezelf niets mee mocht doen. Er was geen diagnose dus ‘leer er maar mee leven’ zei ik dan tegen mezelf. Nu heb ik oordopjes om het omgevingsgeluid weg te filteren wanneer ik hier last van heb en afgeleid wordt. Draag vaker mijn zonnebril om het licht en bewegingen minder hard binnen te laten komen en slaap soms onder een zwaartedeken om tot rust te komen. Als ik de deur uitga heb ik altijd mijn telefoon, een schriftje en pen bij me om mijn gedachten vast te kunnen leggen. 

Ik bedacht een nieuwe manier, een van de zoveelste, om weer structuur aan te brengen in ons gezin en ik wist het op een positieve manier te introduceren. Met dank aan de boekjes uit het Triple P programma. Even in het kort Triple P is een methode waarin ouders een positieve opvoedstijl aanleren. Hierdoor verminderen emotionele en gedragsproblemen bij kinderen. Of het echt gaat werken is nog afwachten, maar ik ben wel van plan er een succes van te maken om het voor de kinderen én voor mezelf makkelijker te maken.

Ik leerde dat mijn precisie, het perfect te willen doen minder belangrijk was voor anderen. Als een schilderij verkeerd hing in mijn beleving kon ik me daar druk om maken en kreeg de drang het goed te hangen. Toen iemand zei: ‘waar maak je je druk over’ besefte ik pas dat anderen die drie millimeter verschil niet eens zagen. Daarom probeer ik het nu los te laten en me minder druk te maken over dingen die niet van mij zijn. Het luisteren naar de meningen van anderen helpt mij om te leren wat belangrijk is en wat niet.

Mijn eetgewoonten heb ik bij de diëtiste flink onder de loep genomen en voor het eerst in mijn leven snap ik nu wat gezond eten is én heb ik de ervaring dat het nog werkt ook. Als ik me aan gezond eten kan houden dan voel ik me een stuk beter. Ook mijn darmklachten zijn enorm afgenomen nu ik geen tarwebrood en melk meer neem, maar daarvoor in de plaats volkorenbrood, kwark en yoghurt gebruik.

Soms merk ik nu zelf op dat ik blijf hangen in het verleden óf juist te veel wil en in mijn enthousiasme aan mezelf voorbijga. Door positieve spreuken in het zicht te zetten lukt het me beter om bij de tijd te blijven. Een hele goede spreuk die ik tegenkwam en me helpt in het hier en nu terug te komen is:

‘Stap uit je hoofd en in je leven.’

Al schrijvende kwam ik tot de conclusie dat de depressieve episodes in mijn leven geen depressie moeten heten, maar een opeenstapeling zijn van te grote veranderingen in mijn leven. Elke nieuwe levensfase bracht mij in de problemen. De eerste keer naar de peuterspeelzaal, waar ik overigens maar een keer geweest ben en nooit meer naartoe hoefde. De basisschool, communie doen, onder Scouting gaan, op kamp, het vormsel, schoolverlaterskamp, het voortgezet onderwijs, examen doen, het mbo, gaan werken, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen. Alles riep bij mij veel stress en spanning op waar ik niets mee kon. En dan heb ik het nog niet eens gehad over alle verjaardagen en feesten waar ik me liever helemaal voor afsloot of de uitstapjes waar ik met buikpijn vooraf naartoe leefde. Allemaal situaties die ik niet onder controle had. En nu zijn het de levensfasen van de kinderen die steeds opnieuw zorgen voor onduidelijkheid en vragen om aanpassing in mijn strategieën.

Het fijnste tijdens mijn reis was dat ik de kans kreeg aan mezelf te werken en het vertrouwen van anderen dat het goed was. Maar ook dat ik de rust kreeg toen ik daar om vroeg. De omstandigheden waren goed, op het werk gingen we op reis naar het vitale team waar ik aan wilde voldoen. Daarvoor kregen we intervisie waardoor ik in actie kwam voor mezelf. Toen ik me beter begon te voelen merkte ik de problemen van onze middelste zoon op, maar wist ik niet hoe ik hem kon helpen. Ik had eerst antwoorden op mijn eigen vragen nodig, om voor hem de juiste hulp te kunnen krijgen.

Het hele proces naar een diagnose heeft lang geduurd en mijn geduld, omdat ik sneller wilde, vaak op de proef gesteld. Tijdens het verwerken hiervan heb ik het met momenten op willen geven en eraan gedacht te stoppen, maar dan had ik net op tijd weer een gesprek met de psychologe. Daardoor kon ik mijn gedachten weer ordenen en zo ruimte maken voor nieuwe gedachte kronkels. In het begin had ik na een week al het gevoel dat ik overliep, maar de ruimte tussenin werd steeds langer. Ik vond andere manieren om mijn gedachtes te ordenen en begon weer te schrijven. Eerst voor de psycholoog, zodat die me beter zou begrijpen en later vooral voor mezelf, omdat ik door kreeg dat ik uiteindelijk zelf verder moet.

Ik streef naar een gelukkiger leven voor de kinderen en voor mezelf, maar ben niet bereid daarvoor de zelfstandigheid waar ik zo hard voor heb gewerkt in te leveren. Ik wil voorzien in mijn eigen inkomen én mijn gezin draaiende houden, maar moet wel serieus afwegen wat wel of niet haalbaar is en op tijd rust nemen. Wat ik voorheen voor lief nam moet ik proberen anders te bekijken. Ik moet eerst op zoek naar waar mijn problemen zitten om er wat mee te kunnen doen. En om niet steeds in hetzelfde terug te vallen en er beter van te kunnen leren, moet ik mijn oplossingen opschrijven zodat ik ze terug kan lezen. Wel heb ik het nog nodig om af en toe terug te kunnen vallen op iemand als ik weer vastloop of eraan twijfel of iets met mijn autisme te maken heeft, maar veel dingen kan ik zelf al herkennen of oplossen door het op te zoeken en erover te lezen.