Blog

De diagnose accepteren dat leek niet zo moeilijk want het was alleen maar een bevestiging. Een bevestiging voor mijzelf, een opening om mezelf beter te leren kennen, dingen die ik raar vond eindelijk toe te staan en te accepteren dat het erbij hoort.

Het is al moeilijk genoeg om één kind op te voeden, nog moeilijker als je kind extra aandacht nodig heeft. Maar wat ik nog lastiger vind is dat je meer dan je best doet om drie kinderen die extra aandacht vragen op te voeden en ……….

Op het internet kom ik veel informatie tegen over gezinnen waarvan één of meerdere kinderen autisme hebben. Soms komt er een stukje voorbij over een partner met autisme, maar wat nu als niet alleen alle drie je kinderen en je partner autisme hebben, maar jij zelf ook?

Net op het moment dat het nodig is om er voor de kinderen te zijn en dat er weer veel geregeld moet worden val ik zelf terug in het zoeken naar duidelijkheid en structuur.

Laatst ving ik iets op, heb er lang over nagedacht of ik het zou delen, maar ik ga het toch doen. Het was een grappig bedoelde opmerking van medewerkers in de zorg en ging over een cliënt met autisme die ze nogal bezig had gehouden tijdens hun dienst.

Samen even een weekendje weg zonder kinderen. Heerlijk! Na een dagje lekker niets doen trokken we er vandaag samen op uit om te wandelen. Vanavond zouden we uit eten gaan bij het restaurant om de hoek. Helaas deze was overvol en dus moesten we op zoek naar wat anders. Zo kwamen we terecht bij een nogal chic restaurant en eigenlijk wilde ik meteen weer weg.

Iedere verjaardag is weer even spannend hier in huis. Dan heb ik het niet over hoeveel cadeautjes ze krijgen of wie er op visite komt. Nee, dat is allemaal netjes geregeld.

Elke maand ga ik weg voor een massage. Even een momentje voor mezelf en om te ontspannen. Tenminste dat is de bedoeling. Maar van een ontspannende massage is het nog steeds niet gekomen. Alles zit steeds zo vast dat het vooral pijnlijk is. Dus tijd voor verandering!

Samen met mijn vriendin die ik heb leren kennen tijdens deze training was ik uitgenodigd om bij de boekpresentatie aanwezig te zijn. Gelukkig was het bij binnenkomst nog niet zo druk en waren we met zijn tweeën. Binnenkomen in een onbekende, overvolle ruimte op een onbekende aangelegenheid wordt me anders nogal snel teveel.

Elke morgen maak ik de jongste wakker en steeds gebeurt er hetzelfde. Ik loop zijn kamer binnen, blijf even stil staan bij zijn bed en zeg; 'Goeie morgen, tijd om op te staan.' Zijn wekker loopt af om 7 uur dus hij is al wakker, maar hij blijft liggen.