Boekpresentatie ToM een kwestie van Bewust-Zijn
Samen met mijn vriendin die ik heb leren kennen tijdens deze training was ik uitgenodigd om bij de boekpresentatie aanwezig te zijn. Gelukkig was het bij binnenkomst nog niet zo druk en waren we met zijn tweeën. Binnenkomen in een onbekende, overvolle ruimte op een onbekende aangelegenheid wordt me anders nogal snel teveel.
We vonden een mooi plekje achterin de zaal, lekker veilig, met niet te veel mensen achter ons. Beter was geweest wat meer naar voren te gaan zitten i.v.m. de afleiding van de mensen voor me. De een zat mee te wiebelen op de muziek, de ander maakte foto's of fluisterde iets in het oor van de persoon naast zich. Buiten vlogen de vogeltjes heen en weer of sprongen van de ene naar de andere tak en de spin met zijn spinnenweb bewoog mee op de wind.
Na de presentatie hebben we nog een hele tijd op ons 'veilige' plekje gezeten vanaf dat punt kon ik mooi alles overzien. Liefst was ik allang weggevlucht naar huis, ik heb erg mijn best gedaan om onzichtbaar te zijn, maar ik vond het toch ook erg fijn erbij te zijn. Toen er wat mensen naar huis gingen en het steeds rustiger werd kwam ik weer wat in beweging en begon me meer op mijn gemak te voelen.
Verkeerde setting
Mijn vorige psychologe was er ook, ze kwam even naar me toe om gedag te zeggen, maar een gesprek kwam er niet van. Als mijn therapeut kon ik haar heel veel vertellen, maar nu in deze setting en met anderen erbij voelde het anders.
Ik herinner me dat ik een paar jaar geleden in de stad liep en dat ik iemand tegen kwam van de kinderboerderij waar ik vrijwilligerswerk deed. Als ik haar op de kinderboerderij of in het dorp tegenkwam dan kon ik hele verhalen vertellen en was het echt gezellig, maar nu in de stad vond ik het al moeilijk om 'hoi' te zeggen.
Pas later kwam ik erachter dat de setting niet juist was en dat ik het al veel vaker mee heb gemaakt. Ik koppel mensen aan plaatsen of situaties en allemaal hebben ze een eigen functie in mijn leven.
Als ik een huisarts op straat tegenkwam of de fysiotherapeut in het winkelcentrum vlak bij huis vond ik dat vreemd. Daar dan een gesprek mee aangaan is lastig, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je je hele gezondheid en lichamelijke toestand in het openbaar met ze gaat bespreken dat weet ik heus wel.
Ook een huisarts en therapeut zijn naast de functie die ze uitoefenen gewoon mensen die een leven, een familie en misschien een gezin hebben. Dat is logisch, maar daar sta ik op zo'n moment niet bij stil.
Wanneer ik bij hen in de praktijk ben is het heel duidelijk. Ik heb klachten, vertel daarover, we maken een plan en ik ga weer. Maar wanneer je ze in een openbare ruimte tegen komt kun je praten over hele andere onderwerpen, de koetjes en de kalfjes zoals ze dat noemen. Ik weet het, ik wil het en het lukt me niet.
Nog niet, want ik ben me er wel steeds bewuster van dat achter iedere persoon een mens schuil gaat met zijn eigen verhaal. Steeds meer probeer ik ervoor open te staan en een opening te vinden om een gesprek aan te gaan, tenminste als ik daar zin in heb.
Heel vaak heb ik die behoefte ook niet, zit ik lekker in mijn eigen bubbel en vind ik het ook prima. Ik heb dan van niemand last en anderen ook niet van mij, dat hoop ik in ieder geval en anders ga ik ervan uit dat ze het me wel zeggen.
Sociaal wenselijk
Steeds meer leef ik het leven zoals ik dat zelf wil, naar wat ik fijn vind, waar ik behoefte aan heb of niet en kan ik wat een ander ervan vind loslaten. Ik ben wie ik ben. Ik ken heel veel trucjes om me sociaal gewenst te gedragen, maar om mezelf te zijn laat ik deze trucjes steeds meer achterwege vooral met verjaardagen.
Tegen mijn kinderen heb ik het altijd al gezegd, als je niet wil kussen hoeft het niet, omdat ik weet dat het iets is wat tegen mijn eigen gevoel ingaat. Ik wil niet dat zij hetzelfde doen, altijd maar sociaal wenselijk bezig zijn. Ik wil dat ze bij zichzelf en dicht bij hun gevoel blijven.
Zelf gaf ik uit fatsoen een hand en drie kussen, want tja dat is wat ik iedereen zag doen. Zo'n kleffe natte kus op de wang, een kus in de lucht met een onsmakelijk smak geluid of soms zelfs een kus op de mond. Nu ik het overlaat aan mijn gevoel blijft het steeds vaker bij een hand.
Als het niet goed voelt om anderen te kussen of een knuffel te geven dan doe ik dat niet. Dat wil niet zeggen dat ik niemand meer een kus geef op zijn verjaardag maar wel dat wanneer ik het nu doe het gewoon goed voelt.
Behandelmethode
Na mijn kleine uitstapje weer even terug naar de boekpresentatie. Het was fijn dat we erbij mochten zijn, ik ben weer een hele ervaring en een mooi werkboekje rijker.
Het fijne van deze behandelmethode is dat er van uit gegaan wordt dat ieder mens uniek en gelijkwaardig is en dat ze je niet willen veranderen om zo beter in het gangbare plaatje te passen. Door bewust te worden van jezelf en je omgeving kun je zelf gaan ontdekken wat wel en niet werkt en kom je steeds meer in contact met jezelf.
Door bewustwording leer ik nu betere keuzes maken in het sociale verkeer en leer ik om te gaan met de problemen die ik ervaar vanuit mijn autisme. Het maakt dat ik me niet meer zo 'anders' of 'minder' voel als anderen.
En door steeds meer mezelf te leren zijn sta ik meer open voor nieuwe contacten. Het autisme verdwijnt niet, maar jezelf kunnen accepteren zoals je bent is toch wel een veel prettiger gevoel.
Reactie schrijven