Soms zou ik willen
dat ik niet bestond.
Zomaar verdwijnen,
zakken door de grond.
Ik doe alleen maar pijn
en breng anderen verdriet.
Ik wil zo graag alleen zijn
en dat kan ik niet.
Altijd iemand om me heen,
zo beklemmend en benauwt.
Ik kan ze niet verdragen,
terwijl ik heel veel van ze houdt.
Als ik kon kiezen, geen kinderen had,
zou ik er liever niet meer zijn.
Dan zou ik alles achterlaten,
maar nu doet die gedachte pijn.
De gedachte aan de dood,
de gedachte te willen gaan,
alles achter me te laten,
volgt me al van kinds af aan.
Reactie schrijven