Er komt van alles op je af,
maar heel nuchter stap je in.
Niet wetend wat er komen gaat
dat was het begin.
Het duurt te lang, we helpen je.
Nee, dat wil ik niet!
Weg was de wee en toen die knip,
deed me pijn verdriet.
De tweede keer geleid door angst,
zakten de weeën even weg.
Toch gelukt en thuis geboren,
maar de ambulance is onderweg.
Waarom wil die placenta niet?
Ik wil hier niet vandaan!
Je hebt geen keus, maar je kind mag mee,
dus toch maar meegegaan.
Veel verdriet, zo onverwacht
en niet eens blij met mijn kind.
Nu moet je niet meer zeggen
dat je hem zo lelijk vindt!
Bij de derde was het al beslist.
Jij bevalt niet thuis.
Zorg ervoor dat je tijdig belt,
want je móét naar het ziekenhuis!
Mijn gevoel was goed,
maar toch al die mensen om me heen.
Blijven prikken en proberen
maakte dat de wee verdween.
Blijf van me af! Ga weg!
Zet die spoedarts maar op wacht!
Ik wil alleen maar rust
en doe het op eigen kracht.
Alles kwam goed.
En heel gelukkig deze keer,
maar soms, best regelmatig,
heb ik dat schuldgevoel weer.
Schuldig over alles,
wat ik voelde maar niets mee deed.
Al gaat het nu wel beter
het blijft iets wat ik nooit vergeet.
Reactie schrijven