Frustratie, verdriet en woede
na wat ik noem een rustige dag.
Wat is dan nu weer de oorzaak
dat ik op bed te huilen lag?
Niks kan ik normaal doen,
zelfs gewoon doen lukt niet meer.
Alles onderzoeken
alsof het is de eerste keer.
Autistischer als ooit tevoren,
mijn tactiek laat me in de steek.
Aan de ene kant wel prima zo,
maar het maakt me ook van streek.
Net nu ik het nodig heb,
mijn trukendoos gebruiken wil,
lukt het niet hem in te zetten
en heb last van emoties die ik niet wil.
Echt niets van wat ik doe
lijkt nu nog te kloppen.
Ik word er moe van,
sta op het punt te stoppen.
Weer terug naar hoe het was
en doen wat wordt verwacht.
Verdwijnen in het niets.
Nee! Zo had ik het niet bedacht.
Ik probeer van alles te ontdekken,
doe er ook echt alles aan,
maar begin nu vast te lopen
en lijk nu bijna stil te staan.
Reactie schrijven