Prikkels

Mijn ogen zijn gesloten,

gedachten gaan maar door.

Liggend in het donker,

last van wat ik hoor.

Geluid is overal,

ook als ik dit niet wil.

In gedachten blijf ik hopen,

was het maar even stil.

Heel even maar een klein moment,

geen beeld en geen geluid.

Bij hopen blijft het ook,

ik ga mijn bed maar uit.

Mijn ogen ze zien alles,

vaak gaat het veel te snel.

Starend in de ruimte

trek ik het dan wel.

Een strakke focus op

een punt recht voor me uit,

filtert veel beweging weg

en soms ook wat geluid.

 

Op zoek naar een moment

om prikkels te verwerken,

ben ik dan onrustig

iets wat je soms zal merken.

Met het sluiten van mijn ogen

stoppen de beelden om me heen,

maar liefst van alles

had ik dat het geluid verdween.  

 

Fel licht, flitsende beelden,

onverwacht of pijnlijk geluid

dat is waarvoor ik

ogen en oren sluit.