Overprikkeling

Het is vaak een chaos in mijn hoofd.

Je ziet mijn lach, maar het voelt niet goed.

Sociaal contact vind ik het moeilijkst.

Ik kijk voortdurend naar wat een ander doet.

De diagnose gaf een aanknopingspunt,

mijn interesse werd gewekt.

Ik las het ene na het andere boek

en heb zo veel over mezelf ontdekt.

Mijn tics, mijn dwang, mijn spanning,

daarvan heeft nu een enkeling weet.

Ik kon het goed verborgen houden,

niemand zag ooit wat het met me deed.

Het zit namelijk diep van binnen,

maar het klopt en het heeft een naam.

Mijn tics en dwang komen naar boven,

als ik te lang ben doorgegaan.

Dan ben ik namelijk overprikkeld,

maar ik herkende dit eerder niet.

Ik trok me terug, ontwikkelde tics,

dacht ik voel me rot, dus het is vast verdriet.

Maar het ontstaat door mensenmassa's,

beelden, geluid en onduidelijkheid.

Ik merk dat ik me terug ga trekken

en steeds meer mensen buitensluit.

In de chaos zoek ik naar structuur,

iets om weer grip te krijgen.

Alles rechtzetten, ordenen, lijstjes,

over andere tics blijf ik liever zwijgen.