Hopeloos

Ik lig te draaien en te woelen,

mijn gedachten gaan non-stop.

Zelfs wanneer ik lig te dromen,

het houdt gewoon niet op.  

Ik droom de raarste dromen

en schiet wakker in de nacht.

Die molen draait weer verder,

steeds op volle kracht. 

In de ochtend ben ik moe,

geïrriteerd door iedereen.

Ik wil niet meer, het hoeft niet meer,

ben liever weer alleen. 

Als ik op een dag niet wakker wordt,

zou ik daar niets om geven.

Zo moeilijk als nu alles lijkt

dat is niet lekker leven. 

Maar dan denk ik aan de kinderen,

waar moet het heen met hen.

Als ik uit hun leven verdwijn

en er niet meer ben. 

Toch zou ik nu gaan voor rust,

voor eeuwige stilte en duisternis.

Niet één of twee maar alle dagen,

maar ben bang dat ik me vergis.