Wat is mijn drive,
waarvoor sta ik in het leven?
Vooral voor de kinderen
hen begeleiding te geven.
Maar voor mezelf?
Nee…., ik ben er echt voor hen,
omdat zij het moeilijk hebben
als ik er niet meer ben.
Ik voel me niet depri,
ben best rustig hoor,
maar als je het echt wel weten
alleen voor de kinderen ga ik door.
Ondertussen zorg ik
voor dat wat ze noemen je lijf.
Daar zo min mogelijk last van hebben
in de tijd dat ik hier verblijf.
Verder probeer ik het leuk te hebben,
het voor de kinderen fijn te maken.
Dat is mijn motivatie in het leven
om niet af te haken.
Mijn man wil ik ook niet missen,
maar die kan zorgen voor zichzelf.
Met de kinderen duurt dat nog even,
de oudste is nog maar elf.
Zelf uit het leven stappen
dat zou ik nooit kunnen.
Maar, als er geen kinderen waren
zou ik me die rust wel gunnen.
Dan zou ik gaan
zonder pijn, zonder verdriet.
Alles achterlaten,
verdwijnen in het niet.
Reactie schrijven