Onmacht

Schelden, schreeuwen, vloeken en tieren,

alles vaak uit blinde paniek.

Gedrag ontstaan uit onmacht,

trekt helaas veel bekijks en publiek.
 
Mensen keren zich van je af,

willen of mogen niet met je spelen.

Zo raak je steeds weer vriendjes kwijt, 

tot je niemand over hebt om dingen te delen.
 
Mensen zien niet de onmacht, 

de strijd, het verdriet.

Laten je vallen als een baksteen, 

verder als wat ze horen kijken ze niet.
 
De geschiedenis lijkt zich te herhalen 

in het leven van mijn kind.

Met mijn vernieuwde inzichten hoop ik 

dat ik voor hem de juiste hulp snel vind.
 
Voor anderen is het een gemiste kans,

de kans hem te leren kennen zoals hij is.

Onder het ongewenst gedrag gaat schuil

een lieve, leuke, eerlijke jongen, die al snel tevreden is.
 
Toch kan ik nu ook hun reactie begrijpen, 

hun reactie op het explosieve / impulsieve gedrag. 

Gedrag dat onverwacht en ongepast is, 

iets wat ik vroeger zelf ook niet zag.
 
Negeren is niet de manier,

ook buitensluiten niet.

Wat helpt is begrip en praten,

laten weten dat je de onmacht ziet.
 
Laten voelen dat het oké is 

dat je er altijd voor hem bent.

Niet alleen als het goed gaat,

maar ook na een explosief, 

voor hem vaak angstig moment. 

 
Zo nemen extreme momenten af,

ontstaat er wederzijds vertrouwen.

Als hij eenmaal heeft ontdekt 

dat hij ook op jou kan bouwen.
 
Dan wordt hij weer een vrolijke prater. 
Staat zijn mond niet snel meer stil.

Laat hij zijn angsten langzaam varen 

dat is wat ik graag voor hem wil.