Met moeite houdt hij zijn hoofd nog boven,
de grond zakt langzaam onder hem vandaan.
Ik weet niet meer wat ik kan doen of geloven,
maar voel aan alles, het is gedaan.
Dat ene telefoontje deed het voor mij,
het besef dringt langzaam tot me door.
Ik moet kiezen, zet mijn strijdlust opzij
want op deze manier gaat hij eronderdoor.
Het is wel duidelijk dat de wil er niet is.
Ze maken kapot wat net is opgebouwd.
Ik ontdek dat ik het vertrouwen mis
en zie weer het kind waar ik van houd.
We hebben lang genoeg getreurd,
hij heeft geen eerlijke kans gekregen.
Ik verwacht ook niet dat dit nog gebeurt
dus wat mij betreft scheiden hier onze wegen.
Reactie schrijven