Eindelijk vakantie
maar het valt me zwaar.
Al de eerste week gaat het mis
is er ruzie met elkaar.
Er worden slippers gegooid, de tent verbouwd
het gevloek galmt over de camping heen.
De structuur ontbreekt, vermoeidheid slaat toe
liefst ga ik nergens meer met ze heen.
De oudste voelt zich buiten gesloten
zijn 'vrienden' laten hem in de steek.
Hij heeft geen idee waarom
niet in de gaten dat iedereen keek.
De middelste maakt het me moeilijk
gaat in discussie net voor de nacht.
Treitert, kleineert en liegt waar hij kan
ik ben te moe, verlies mijn kracht.
Een hele nacht woelen en draaien,
geen oog doe ik deze nacht dicht.
Moe, boos, met tranen in mijn ogen
schrijf ik in de nacht een gedicht.
Duizenden gedachten door mijn hoofd
totdat ik deze buitensloot.
Met muziek kroop ik terug in bed
maar geen moment dat ik genoot.
Steeds meer pijn in mijn kaak,
een hoofd dat staat op springen.
Het is haast onmogelijk
te genieten van de kleine dingen.
Ver van huis op de camping,
iedereen ergert zich aan elkaar.
Nog een paar dagen, dan zijn we thuis
en is deze vakantie weer klaar.
Reactie schrijven