Moe, lusteloos, lamgeslagen,
o wat baal ik van die dagen.
Eeuwig lijkt zo'n dag te duren
waarop ik laveloos in de verte blijf turen.
Zo'n dag wil ik liefst snel achter me laten.
Ik zou het uit willen gillen
of gewoon met iemand kunnen praten.
Chaos in mijn hoofd,
maar ik ben stil....
probeer uit te vinden wat ik graag wil,
te ontdekken wat ik voel
en dat blijkt een heleboel.
Onzekerheid, woede, angst, verdriet,
omdat je even geen uitweg ziet.
Door wil met het leven
en genoeg, maar niet meer alles weg wil geven.
Je hoopt met vallen, opstaan en proberen
niet alleen "een nieuw trucje" te leren,
maar op een verandering voor de lange termijn
waarmee je dichterbij jezelf blijft en weer kan ZIJN.
Reactie schrijven