Ik heb het even nodig,
laat me maar met rust.
Ik wil niet worden vastgepakt
en zeker niet gekust.
Als je me met rust laat,
loop ik snel door mijn gedachten.
Maar als je erdoorheen praat,
zal je langer moeten wachten.
Mijn gedachtecirkel start opnieuw,
niet daar waar hij werd doorbroken.
Dat kost me bergen energie,
waarop mijn brein begint te koken.
Ik krijg het niet meer op een rijtje,
raak bij aanraking in paniek.
Vast in gedachten, overprikkeld,
uit angst word ik dan soms fysiek.
Mijn eerste reactie, vaak nog lachend,
is hou op, doe niet, ga weg.
Uit angst, paniek geef ik een duw
als je niet serieus neemt wat ik zeg.
Reactie schrijven