Weekendjes weg

Na jaren heb ik eindelijk gevonden waar ik naar zocht, meer rust! Natuurlijk is het per dag verschillend, maar het maakte voor mij veel duidelijk toen ik te horen kreeg dat mijn functioneren inderdaad binnen het autisme spectrum valt. Ik zie en hoor nu nog veel meer als ooit tevoren, ik ben me er bewuster van dat er meer gebeurt dan wat ik zie en hoor. Het is net of ik wakker ben geworden uit een droom en nu pas echt in het leven stap. Raar eigenlijk want er is toch al zoveel gebeurd in mijn leven in de afgelopen 35 jaar. Al die jaren heb ik geleefd, overleefd, gewerkt, ben ruim 12,5 jaar getrouwd en heb zelfs drie kinderen waar ik veel voor moet regelen. En nu komt daar  nog een nieuw stukje bij. Misschien wel het belangrijkste stukje van de hele puzzel, zorgen voor mezelf!

Al jaren probeerde ik te bedenken wat ik nodig had om echt tot rust te komen en heb verschillende dingen geprobeerd. Een weekendje weg, een keer met mijn zusje en een keer met een vriendin, en ik heb zelfs mijn man alleen met de kinderen op vakantie gestuurd. Niets van dat alles gaf me de rust die ik nodig had.  Als ik met iemand anders ben dan voel ik me toch verplicht om sociaal te doen, te praten of activiteiten te ondernemen. Een weekendje samen weg hoort toch ook gezellig te zijn. Het was een ontsnapping aan het dagelijkse leven, even niet aan de kinderen en het huishouden hoeven denken, maar dat was dan ook alles. 

Ook toen mijn man met de kinderen een weekje weg was gaf dat niet de rust waar ik zo'n behoefte aan had. Ze waren op de camping zodat ik even alleen kon zijn in mijn vertrouwde omgeving, misschien werkte dat beter voor mij. Maar, de wetenschap dat ze bijna wegwaaiden op de camping maakte dat ik me juist schuldig voelde. Daarom had ik het dit keer anders aangepakt. Ik had een weekend voor mezelf vrij gehouden en na lang twijfelen een hotel geboekt en treinkaartjes gekocht.  

Mijn reis ging naar Maastricht. Daar ben ik de weekendjes met mijn zusje en met mijn vriendin ook naartoe geweest dus dat voelde al een beetje vertrouwd. De weg van het station naar het centrum wist ik nog uit mijn hoofd, ik wist de bioscoop (zelfs twee) te vinden, had mijn koffer en laptop meegenomen en ben vertrokken. Helaas kreeg ik onderweg in de eerste trein een telefoontje dat het niet goed ging op school met een van de kinderen. Mijn eerste dag alleen op reis werd daardoor een domper, ik kon niet terug, maar had nu ook geen zin meer om te gaan. 

Eenmaal in Maastricht was ik nog wat te vroeg, ik kon vanaf twee uur in het hotel en twee uur is twee uur, dus ik moest me nog even vermaken. Op het plein voor het hotel was een grote markt en daar heb ik wat inkopen gedaan. Het was echt ontzettend druk en liefst had ik me terug getrokken in een klein rustig hoekje. 

Het hotel was niet erg prettig, mijn kamer lag op de derde verdieping, waar ik kwam via een oude gammele trap. Er hing geen prettige sfeer, maar ja, ik had dan ook wel een van de goedkoopste kamers geboekt die ik kon vinden. Mijn motto was ik heb een bed, toilet en een dak boven mijn hoofd en dat was alles wat ik nodig had. Het bed was goed, maar de badkamer was net als de trap naar mijn kamer erg smerig en vervallen. Het uitzicht, wat ik had door een klein raampje van nog geen halve vierkante meter, was een grote muur op nog geen meter afstand van het raam. Boven mijn bed liep de afzuiginstallatie wat continu een irritant zoemend geluid gaf. Ik heb mijn oordoppen ingedaan en na slechts vijf minuten op de kamer wilde ik daar weg en ben boodschappen gaan doen.  

Het heeft een hele dag gekost om over te schakelen en los te komen van thuis en er toch nog wat van te maken, maar de tweede dag ging het al een stuk beter. Na de middag had ik genoeg moed verzameld om de stad in te gaan, maar na twee winkels had ik het wel gezien en besloot naar de film te gaan. Ik heb de hele dag met oordoppen in gelopen, want ik zat midden in het drukke centrum, zelfs in de bioscoop heb ik ze ingehouden. Dat is echt een aanrader! 

Ondanks de slechte start van het weekend en dat ik er heel veel moeite mee had om alleen weg te gaan heb ik toch even een soort rust ervaren. Twee dagen heb ik vrijwel niet gesproken en met oordoppen gelopen en het was heerlijk. Het was fijn om even niets te moeten en alleen voor mezelf te hoeven denken en zorgen, maar het vraagt nog wel wat oefening. Daarom ben ik drie maanden later opnieuw alleen weggegaan.

Deze keer boekte ik de kamer één dag van te voren en kwam na ruim twee uur treinen, moe en misselijk aan in Valkenburg. Mijn verwachtingen van de hotelkamer had ik al wat bijgesteld zodat het niet teveel tegen zou vallen. De kamer was kleiner, maar deze keer was er een lekker groot raam waar veel licht door naar binnen kwam én dit hotel had een lift. Ik had deze keer het ontbijt bijgeboekt, zodat ik zeker wist dat ik op tijd op zou staan. Het was heerlijk om lekker op mezelf te zijn, mijn gedachtes te ordenen en alleen doen waar ik zelf zin in had. Dat was vooral helemaal niets doen!

De volgende dag heb ik lang getwijfeld of ik wel iets wilde gaan doen en besloot er toch op uit te trekken. De hele middag heb ik gevuld met wandelen en activiteiten die in de omgeving te doen waren, zoals rodelen en een toren beklimmen. En als afsluiting heb ik mezelf getrakteerd op een lekker etentje en een grote coupe ijs.

Na twee slapeloze nachten keerde ik moe, maar wel rustig en met een opgeruimd hoofd terug naar huis. Ik blijf zeker oefenen, maar volgende keer voor mij geen lange misselijk makende treinreis meer en ik wil ook nog iets verzinnen op het slechte slapen. Verder was het een heerlijk weekend en zeker voor herhaling vatbaar.