Vooraf ben ik lang bezig.
Wat trek ik aan?
Hoe druk zou het zijn?
Waar kan ik zitten of staan?
Huilen kan ik niet,
misschien vinden anderen dat raar.
Maar er is zoveel wat me bezig houdt
met zoveel mensen bij elkaar.
Wie zijn al die mensen?
Wat moet ik doen?
Wat ga ik zeggen?
Hé, wat een mooie schoen….
Wat een leuke trui,
mooi zo dat haar,
mooi gesproken,
wat een lief gebaar.
De kleine details,
trekjes in een gezicht.
De klank van een stem,
is waar mijn aandacht op is gericht.
Thuis in alle rust
komt de verwerking op gang,
maar het gemis blijft
een heel leven lang.
Reactie schrijven