Het aanraken, de knuffels,
ik kan het niet verdragen,
omdat ik overprikkeld ben
het
grootste deel van mijn dagen.
Ik doe mijn best het te reguleren,
zoek een balans in alles wat ik doe.
Maar, nog steeds ben ik zoekende
dat
geef ik eerlijk toe.
Meer
als mijn best kan ik niet doen,
ik zou willen dat het sneller kon gaan,
maar als hij me niet kan steunen
beschiet het er niet aan.
Zolang hij niet ziet wat zijn aandeel is,
niet ziet wat hij kan doen om mij te steunen,
geen inzicht heeft in het geheel
en
achterover blijft leunen.....
Dan zal er geen vooruitgang komen
en blijf ik doen wat ik moet doen.
Om mezelf overeind te houden ,
omdat
het voelt of ik alles alleen moet doen.
Dus ik leer opkomen voor mezelf,
probeer
prikkels te vermijden,
omdat
ik graag samen verder wil
en hoop op betere tijden.
Reactie schrijven