Het lot van moeder zijn

De oudste levert topsport,

papa die is aangedaan

en al loop ik zelf ook over

word ik geacht maar door te gaan.

 

Om te laten zien dat ik er ben,

op te vangen wat papa niet kan.

Doorzetten, volhouden, keep on smiling

en ik parkeer mijn eigen plan.

 

Het voelt oneerlijk, tegenstrijdig, 

er wordt zoveel verwacht van mij.

Ja ik weet het, ik ben moeder

maar wie o wie ziet mij? 

 

'Neem meer tijd voor jezelf

en plan wat leuke dingen in'.

Dat is wat me wordt verteld

maar wat heeft het voor zin.

 

Ik leer mezelf steeds beter kennen

maar stoei ermee nog elke dag.

Dacht dat ik goed bezig was

en baal nu van wat ik niet zag.

 

Wat ik met moeite heb opgebouwd

wordt abrupt weer afgenomen.

Verstandig zijn, plannen parkeren

en geen tijd om bij te komen. 

 

Hoe ik me echt voel zal niemand zien

dat is niet wat bij me past,

maar steeds uit mijn comfortzone

daarvan heb ook ik veel last.

 

Toch moet en ga ik door

dat is het lot van moeder zijn.

Stort ik in dan sta ik op

al doet het (l)even nog zo'n pijn.