Tranen over mijn wangen.
Chaos in mijn hoofd neemt toe.
Bezig met het een, vallend in het ander.
Ik doe mijn best, maar weet niet meer hoe.
De start van school hij leek zo goed,
nu blijkt toch echt het is teveel.
Een dagelijkse Time-out voor rust?
't Wordt tijd dat ik daar mijn zorgen deel.
De jongste zegt; 'Het is te druk,
de meester moet gewoon strenger zijn'.
De meester zegt; 'Neem wat vaker rust'.
Ziet dus niet zijn nood en dat doet pijn.
Vorig jaar ging het wel in deze klas,
dus NEE het gaat niet goed!
Maak hem niet nog méér een uitzondering,
maar zorg dat je iets aan de onrust doet!
De start bij de oudste weer hopeloos,
nog weinig vooruitgang geboekt.
De wil is er wel maar de kennis ontbreekt,
vind je het gek dat hij het niet meer zoekt?!
Trainingen dan, die zouden leuk moeten zijn
maar die van ons heeft er weer de balen van.
Komt thuis gemopperd; 'Ze bekijken het maar!'.
Toch knap dat hij zich nog beheersen kan.
Maar hoelang zal dat nog duren,
hoe snel brand zijn lontje op?
Het verbaast mij niks als hij thuis komt en zegt;
'Ja ik gaf hem een knal voor zijn kop!'.
Eindelijk een weekend samen weg,
even bijkomen van alle shit.
Maar nu is de oudste verkouden
en ook de jongste is niet fit.
Zeg me dan, hoe?! Ik weet het niet meer.
Wat mij betreft annuleer ik de boel.
Blijven we thuis allemaal
tot het weg is dat klote gevoel.
Reactie schrijven