Vol hoofd
Vanavond heb ik nog even met de middelste gepraat. Die ligt tegenwoordig erg vroeg in bed en ik vroeg hem waarom dat is. 'Ben je zo moe of ben je aan het prakke denken? '
Na een diepe zucht zegt hij; 'Allebei, maar soms zit ik aan iets te denken en weet ik zelf niet goed waar ik aan denk '. Dat is voor mij zo herkenbaar en ook zo moeilijk uit te leggen.
Zoals ik wel vaker doe gebruik ik mezelf als voorbeeld dat werkt bij hem het beste. Ik vertelde dat ik soms ook zo'n vol hoofd heb en soms ook niet weet wat ik nou precies wil, maar dat schrijven mij nog wel eens wil helpen om daarachter te komen.
Gewoon beginnen met schrijven wat je op een dag doet en dan komt het misschien vanzelf. Misschien is dat een idee, dan pak je een leeg schrift en maak je er een soort dagboek van.
Hij bevestigde voor zichzelf dat hij toch wel erg veel op mij leek, nam mijn advies aan zonder er verder op in te gaan, draaide zich om en ging slapen.
Het is moeilijk om zijn worsteling te zien, hij kan het nog niet goed benoemen, maar als ik een zetje geef maakt het vaak zoveel los bij hem. Zo hebben we af en toe hele mooie gesprekken als hij merkt dat ik met dezelfde problemen te maken heb of heb gehad.
Hij vertelt dan volop en ik kom er bijna niet tussen, hij haalt de ene na de andere situatie aan. Soms zoekt hij een bevestiging, 'had jij dat ook?'
Ook hij moet zijn verhaal kwijt, maar als je er niet naar vraagt dan zal hij niet zomaar beginnen te vertellen.
Als ik kijk naar mijn eigen volle hoofd heeft dat vooral te maken met het verwerken van de dag. En als ik zie hoe hij opleeft als ik naar zijn dag vraag heb ik zo'n vermoeden dat het bij hem hetzelfde werkt. Toch zal hij zijn eigen manier hierin moeten vinden.
Misschien is erover praten met mij wel zijn manier, maar ik ben er niet elke avond. Of is een schriftje om het op te schrijven wel geschikt en wie weet vindt hij straks een hele andere manier en kan ik hier weer van leren.
Reactie schrijven